Jak poradzić sobie po wyjściu ze szpitala- porady i pomoc
W kwestiach bardziej szczegółowych, odnośnie różnych aspektów opieki, ZAPRASZAM NA BLOGA.
1. Opieka rehabilitacyjna
Zadaniem otoczenia pacjenta podczas jego wysiłku rehabilitacyjnego jest ukierunkowanie procesów związanych z tym wysiłkiem w prawidłowy sposób. Organizm adaptuje się do patologii w sposób naturalny, więc działania opiekunów koncentrują się na efektywnej organizacji i wykorzystaniu zasobów fizjologicznych pacjenta, wsparciu osób zaangażowanych w opiekę, oraz optymalizacji środowiska wokół pacjenta, aby maksymalizować efekty terapeutyczne i nie przeszkadzać w ich osiąganiu.
2. Fizjoterapeuta i opiekun medyczny
Fizjoterapeuta specjalizuje się w przywracaniu, utrzymaniu i poprawie funkcji ruchowych ciała. Skupia się głównie na aparacie ruchu, stosując metody pochodzące z kultury fizycznej, ale zawsze z uwzględnieniem aspektów medycznych. Działania te, dostosowane do aktualnego stanu i formy narządów, mają na celu poprawę ich funkcjonowania zgodnie z biologicznym przeznaczeniem. Cały proces leczenia jest zorientowany na wsparcie ogólnego funkcjonowania człowieka i musi być zgodny z zasadami etyki zawodowej.
Opiekun medyczny wspiera pacjenta w codziennym życiu, rozpoznając i zaspokajając jego potrzeby biologiczne, psychiczne i społeczne. Często polega to na identyfikacji i rozwiązywaniu problemów opiekuńczych w kontekście zmieniającego się stanu zdrowia pacjenta i jego otoczenia. Jako część interdyscyplinarnego zespołu terapeutycznego, opiekun medyczny odgrywa kluczową rolę w utrzymaniu aktywności życiowej pacjenta na każdym etapie choroby i leczenia. Dzięki swoim umiejętnościom, opiekun może aktywnie uczestniczyć w procesie leczenia, zarówno zasadniczego jak i zachowawczego, oraz w opiece i rehabilitacji pacjenta.
Aparat do ćwiczeń PULMOGAIN Anmer
45,00 zł
3. Rehabilitacja
Aktywność fizyczna jest kluczowym elementem planu opieki i leczenia. Obejmuje ona codzienne, rutynowe działania o niskiej intensywności (mierzone w MET), jak również bardziej intensywne ćwiczenia ruchowe, które są kontrolowane, powtarzane i ukierunkowane na określone cele. Celem tych ćwiczeń jest poprawa siły, elastyczności, równowagi itd. Istotnym aspektem jest także poprawa wydolności oddechowej i krążeniowej, z uwzględnieniem wskazań i przeciwwskazań, które decydują o częstotliwości, liczbie powtórzeń i czasie trwania ćwiczeń.
Brak aktywności fizycznej może prowadzić do chorób przewlekłych i pogorszenia stanu zdrowia osób już chorych. Np. utrata siły może zmniejszyć funkcjonalność i mobilność, prowadząc do niepełnosprawności. Często wynika to z długotrwałej hospitalizacji lub rekonwalescencji.
W przypadku schorzeń ortopedycznych i po operacjach, rehabilitacja ma na celu zwiększenie mobilności i poprawę funkcji, co zmniejsza niepełnosprawność i promuje aktywność fizyczną. Przywracanie zdolności motorycznych i ponowna nauka wykonywania celowych ruchów w różnych zadaniach i sekwencjach, pomaga w adaptacji do nowych sytuacji ruchowych, takich jak wchodzenie po schodach czy zmiana pozycji z leżenia na siedzącą.
Produkty Rehabilitacyjne
Aparat do ćwiczeń PULMOGAIN Anmer
45,00 zł4. Plan Opieki
W Polsce, opieka rodzinna jest kluczowym elementem systemu opiekuńczego, realizowana głównie w domu, często z wsparciem formalnych opiekunów i specjalistów. System ochrony zdrowia w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem opieki nad osobami starszymi, zasługuje na uwagę w kontekście procesów demograficznych.
Wydolność opiekuńcza rodziny zależy od liczby osób zaangażowanych w opiekę. Badania pokazują, że wydolność opiekuńcza znacząco wzrasta przy zaangażowaniu dwóch osób z rodziny. Poziom funkcjonowania pacjenta w codziennych czynnościach, takich jak przyjmowanie leków czy korzystanie z telefonu, jest lepszy, gdy pacjent pozostaje w związku małżeńskim, zwłaszcza u mężczyzn. W przypadku udaru niedokrwiennego mózgu, poprawa stanu funkcjonalnego pacjenta zależy w dużej mierze od postawy bliskich, ale wysoka zależność od innych może się zwiększać, dlatego stosuje się różne modele opieki.
Komunikacja z pacjentem jest kluczowa dla motywowania go do aktywności. Problemy komunikacyjne, jak afazja czy demencja, mogą komplikować proces leczenia. W takich przypadkach standardowe metody mogą być niewystarczające, a pacjenci mogą preferować inne sposoby wykonywania czynności.
Barierami w aktywności pacjenta mogą być ból, lęk, brak komfortu, wiedzy, umiejętności, sprzętu, nieprawidłowa kolejność wykonania czynności, czy brak wsparcia. Niektóre choroby wymagają stosowania specjalistycznych protokołów postępowania w leczeniu zachowawczym, które mają na celu zapobieganie powikłaniom, takim jak odleżyny czy zapalenie płuc, oraz zmniejszenie ryzyka niepełnosprawności.
Rutynowe zadania, takie jak higiena, pielęgnacja, odżywianie, przemieszczanie się, mogą zostać włączone do procesu rehabilitacji, co zwiększa jego efektywność i skuteczność. W ten sposób, dzięki zintegrowanemu podejściu zespołu interdyscyplinarnego, można zmniejszyć nakład pracy i koszty, a także poprawić wyniki leczenia.
5. Postępowanie z osobą chorą
Proces adaptacji do roli pacjenta i podtrzymania aktywności życiowej jest wspólnym zadaniem chorego i jego rodziny w warunkach domowych. Personel medyczny może być obecny w różnym wymiarze czasowym: stale, okresowo, lub do momentu poprawy stanu zdrowia i przysposobienia rodziny do opieki. Współpraca personelu medycznego i rodziny ma na celu zapewnienie ciągłości opieki.
Jeśli opieka nie jest sprawowana przez wykwalifikowany personel 24/7, rodzina musi nauczyć się wykonywania pewnych czynności związanych z chorobą. Pielęgnacja obejmuje zabiegi pielęgnacyjne, czynności lecznicze i opiekę nad stanem psychicznym pacjenta. Kompensacja przystosowawcza pacjenta pozwala na względną samodzielność i przesunięcie odpowiedzialności na nadzór rodziny.
Pielęgnacyjne aspekty rehabilitacji mogą obejmować, np. przebywanie poza łóżkiem, spożywanie posiłków z rodziną, samodzielne korzystanie z toalety. Rodzina powinna motywować do aktywności i uczestnictwa w życiu społecznym.
Stopień niepełnosprawności pacjenta wpływa na możliwe efekty rehabilitacji. Kompleksowe postępowanie opiera się na komunikacji z chorym, uwzględniając zaburzenia spowodowane stanem chorobowym. Dobór rozwiązań zależy od realnych celów i stopniowego wykonywania przez chorego czynności, które są w jego zasięgu. Wiedza i postępowanie terapeutyczne mają na celu usamodzielnianie pacjenta w codziennym funkcjonowaniu (koncepcja samoopieki wg Dorothei Orem).
6. Nowa sytuacja - osoba chora i rodzina
W nowej sytuacji opiekuńczej, kluczowe jest uwzględnienie biologicznych rytmów dobowych pacjenta. Zaburzenia rytmu snu i czuwania są jednym z głównych stresorów zarówno dla osoby niesamodzielnej, jak i jej otoczenia. Długość trwania obciążenia opiekuńczego wpływa na zdolność radzenia sobie ze stresem, a niespodziewana choroba może wymagać elastycznego dostosowania ról i obowiązków w rodzinie. Członkowie rodziny często muszą równoważyć opiekę nad bliskim z innymi obowiązkami, takimi jak wychowywanie dzieci czy praca zawodowa.
Stresory związane z opieką mogą występować jednocześnie, prowadząc do nowych stanów emocjonalnych i konieczności redefinicji ról i wzorców rodzinnego funkcjonowania. Osoby starsze lub niesamodzielne często negują pomoc lub są selektywne w doborze opiekunów. Adaptacja do zmian fizycznych wymaga ciągłej edukacji o stanie zdrowia i możliwościach funkcjonalnych pacjenta. Ważne jest, aby pacjent był aktywnym uczestnikiem procesu opieki i miał wpływ na kształtowanie planu rehabilitacji.
Podstawowe umiejętności opiekuńcze są zazwyczaj wyuczone w trakcie życia, jednak konieczność wsparcia z zewnątrz może pojawić się nagle lub stopniowo. W takich sytuacjach często szukamy pomocy w internecie, najczęściej w nocy lub w południe. Weekendy mogą być okresem mniejszej intensywności poszukiwań. Celem opieki jest utrzymanie aktualnego stanu zdrowotnego i społecznego pacjenta, z uwzględnieniem rytmu dobowego, relacji między chorobą a intensywnością opieki, oraz poziomu samodzielności wykazywanego przez chorego.
7. Fizjoterapia po powrocie ze szpitala
Fizjoterapia, jako metoda leczenia zachowawczego, koncentruje się głównie na układzie ruchu, czerpiąc wiedzę z medycyny, zdrowia i kultury fizycznej, co pozwala na lepsze zrozumienie stanów chorobowych. Rehabilitacja odgrywa kluczową rolę w zapobieganiu ponownym hospitalizacjom, skupiając się na przyczynach, które mogą do nich prowadzić. Działania rehabilitacyjne, podjęte zarówno przez profesjonalnych opiekunów medycznych, jak i opiekunów nieformalnych z najbliższego otoczenia, mają znaczenie w procesie zdrowienia.
Celami rehabilitacji, mającej na celu uniknięcie ponownej hospitalizacji, są między innymi: A. umożliwienie wstawania z łóżka i poruszania się bez bólu; B. kontrola funkcji pęcherza moczowego, samodzielna higiena i korzystanie z toalety, poprawne przyjmowanie leków, oraz poprawa funkcji oddechowych; C. promowanie samodzielności w okresie przewlekłym choroby i zapobieganie konieczności instytucjonalizacji; D. obniżenie ryzyka ponownej hospitalizacji i potrzeby nagłych interwencji medycznych, w tym związanych z powstawaniem nowych ran, ich pogorszeniem lub infekcjami.
Jednym z ważnych obszarów, na którym skupia się fizjoterapia, jest zapobieganie upadkom, które mogą wystąpić w trakcie działań związanych ze zmianą pozycji czy samodzielnym poruszaniem się. Fizjoterapeuci podejmują różnorodne działania, aby zminimalizować to ryzyko, od edukacji pacjentów po zastosowanie odpowiednich ćwiczeń i technik rehabilitacyjnych.
8. Czas i organizacja
Średni czas hospitalizacji w szpitalach w województwie pomorskim wynosi 4,6 dni, co plasuje je na pierwszym miejscu w skali kraju (dane z 2017 roku). Na oddziale ortopedycznym średni pobyt trwa 4,8 dni, na internistycznym – 6,4 dni, na neurologicznym – 6,7 dni, natomiast na oddziale rehabilitacyjnym – aż 22,7 dni.
Badania wskazują, że 40% pacjentów hospitalizowanych doświadcza spadku sprawności funkcjonalnej. Istotne jest uwzględnienie od pierwszego dnia pobytu w domu różnych kategorii potrzeb i problemów, bazując na historii choroby i dokumentacji medycznej, w tym wypisie ze szpitala. Do tych kategorii zaliczamy m.in. potrzeby fizjologiczne, odżywianie, wydalanie, higienę, sen, ból, aktywność fizyczną, poczucie bezpieczeństwa, radzenie sobie ze stresem, zarządzanie zdrowiem, reakcje otoczenia, komfort, interakcje społeczne, funkcje poznawcze, postrzeganie sensoryczne, samoocenę, potrzeby emocjonalne, role społeczne, integralność i inne.
W każdej z tych kategorii można wymienić wiele czynników i zależności między nimi. Tolerancja na niedostatek zaspokojenia potrzeb jest indywidualna i zależy od mechanizmów kompensacyjnych pacjenta. Kluczowa jest wiedza i umiejętności osób z otoczenia, które wpływają na jakość życia pacjenta.
Przykładowo, funkcjonowanie pacjenta można przedstawić w różnych scenariuszach:
a) Osoba starsza, samodzielnie poruszająca się, z ograniczeniami sensorycznymi i ruchowymi, wstająca w nocy do toalety, wymagająca asysty. Możliwe działania obejmują zmniejszenie ryzyka upadków, edukację, terapię układu nerwowego, regulację płynów, adaptację mieszkania.
b) Pacjent leżący, z dużą wagą, ryzykiem odleżyn, zależny od pomocy w higienie i odżywianiu. Możliwe działania to poprawa mobilności, profilaktyka odleżyn, utrzymanie kondycji psychicznej.
c) Pacjent z przewlekłą chorobą płuc, obciążony kardiologicznie, z upośledzoną mobilnością. Możliwe działania to ćwiczenia, ergonomia pracy opiekunów, profilaktyka zapalenia płuc, likwidacja przykurczów.
d) Pacjent po udarze, z ograniczeniami ruchowymi, problemami pielęgnacyjnymi, afazją. Możliwe działania to terapia neurologiczna, ćwiczenia logopedyczne, promowanie samodzielności.
Podsumowując, działania mogą mieć charakter prewencyjny lub interwencyjny, w zależności od potrzeb pacjenta.
9. Powikłania i konsekwencje unieruchomienia
Leczenie chorób podczas unieruchomienia można podzielić na kilka wzajemnie uzupełniających się działów, które można rozpatrywać w trzech trybach:
Leczenie zasadnicze: Oparte na diagnozie medycznej i zaleceniach lekarza. Może wymagać interwencji specjalisty oraz wsparcia lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.
Działania pielęgniarskie: W zakresie specjalistycznym mogą obejmować opiekę długoterminową, paliatywną, chirurgiczną i inne. Działania te uzupełniają się, oferując holistyczną opiekę lub przekierowanie do specjalistycznych poradni.
Wieloaspektowe podejście do leczenia: Uwzględnia złożoność organizmu i procesów patologicznych. Wśród działań wyróżnić można terapie lecznicze, specjalistyczne, fizjoterapeutyczne, pielęgnacyjne, higieniczne, dietetyczne, farmakologiczne i inne. Celem jest opóźnienie powikłań, podtrzymanie lub poprawa jakości życia pacjenta.
W centrum uwagi znajduje się pacjent i jego odczuwana jakość życia. Należy podkreślić, że nie każdy aspekt leczenia i opieki może przynosić dobre efekty od początku lub w dłuższym czasie. Ważne jest indywidualne dostosowanie terapii do potrzeb i możliwości pacjenta, uwzględniając jego stan zdrowia i oczekiwania.
Ogólnie, leczenie chorób podczas unieruchomienia wymaga zintegrowanego podejścia, które uwzględnia różne aspekty zdrowia i dobrego samopoczucia pacjenta, w tym zarówno fizyczne, jak i psychiczne potrzeby.
10. Zdrowie opiekuna z rodziny
Niezbędne jest podkreślenie, że mimo początkowej determinacji i kompetencji do zarządzania procesami opieki, pielęgnacji, higieny, rehabilitacji i leczenia, prawa te nie są zawieszane nawet po skutecznym rozwiązaniu podstawowych problemów i nadejściu okresu latencji. Opiekunowie również muszą pamiętać o swoim zdrowiu, ponieważ konieczna jest równowaga i stała troska o własne dobro.
Interakcja z osobą chorą przesuwa rozkład sił, dostosowując się do poziomu zależności podopiecznego. Opiekunowie rodzinny nieformalnie nabywają nowe kompetencje i umiejętności, dostosowując się do potrzeb chorego. Często opieka odbywa się w obrębie łóżka, które staje się centrum życia osoby niesamodzielnej.
Świadomość ryzyka i realne możliwości chorego są kluczowe dla efektywnego planowania opieki, w tym czasu, który można poświęcić na codzienne zadania i nadzór. Zapobieganie upadkom jest ważne zarówno podczas asysty, jak i w nieobecności opiekuna. Choroby otępienne zwiększają ryzyko urazów.
Należy pamiętać, że choroby wymagające unieruchomienia często wpisują się w określoną dziedzinę medyczną, ale są częścią szerszej opieki holistycznej. Poziom realizacji zadań nie powinien być zakłócany przez negatywne emocje. Wypoczynek i empatia są kluczowe dla skutecznej opieki. Proces rehabilitacji realizowany przez rodzinę jest naturalny i ograniczony do określonych ram. Zapobieganie instytucjonalizacji jest głównym celem opieki rodzinnej.
Wypożyczalnia Sprzętu Rehabilitacyjnego Neuron
Wypożyczalnia Sprzętu Do Rehabilitacji
| Łózka | od 79 zł |
|---|---|
| Balkoniki | od 50 zł |
| Wózki | od 60 zł |
| Chodziki | od 60 zł |
| Kula 1 szt. | od 20 zł |
| Ambona | od 150 zł |
